Ulotność złudnych założeń

Ostatnimi czasy ulatuje ze mnie tchnienie motywacyjne. Zauważyłem, że z dnia na dzień popadam w stan myślowej nieważkości. Dziwne w tym wszystkim wydaje się być, że ta właśnie postawa, ten rodzaj samopoczucia sprawia mi przyjemność. Jednocześnie wypełniając moje wnętrze pewnym lękiem i odległą obawą, którą w żaden sposób nie potrafię sprecyzować na poziomie racjonalnych doznań. Świadomie zamykam się w kręgu prostych w swojej niezłożonej machinie czynności. Cały schemat opiera się głównie na porannym otwarciu oczu, odbębnieniu zastałego dnia ze wszelkimi skutkami dodatnimi bądź ujemnymi a następnie pod wpływem nadchodzącej nocy, ponownemu ich zamknięciu. Grunt to podtrzymywać ową rześkość znużenia z dala od furtki prowadzącej nas prosto w objęcia mentalnego samobójstwa. Reszta zaś potoczy się sama... .