wtorek, 29 września 2009

Resztki

Miała być cisza przed twórczą burzą, a jest nic. Nie ma burzy, nie ma ciszy, ni krztyny deszczu co orzeźwi rozpalony "nieokreślonym" umysł. W uszach tylko odbijające się echo słownych bąków przełożonych, których nadmiar mądrości i dobrych rad, budyń i kisiel bez posypki z mózgu robi. Bez motywacji, bez mobilizacji zawodowej, z dala od słowa praca-profesja-życie. Szukam inspiracji na lepsze jutro w sobie samym. Ciałem odbębniam ośmiogodzinny dzień pracy, zaś w drodze powrotnej ściągam ducha, gdzieś z drzew moich ulubionych parków, skwerów, placów. By razem już, bez większego wysiłku spędzić tę resztkę dnia w jako takim spokoju i harmonii. Czerpiąc radość z tego, co w głowie zakwita.

Dziękuję z radością przyjmuję i dalej ślę ...


Trochę bujnej kolorystyki na jesienne wieczory dla wszystkich, którzy tego potrzebują. Pobierać i wklejać. Wyróżniać się i cieszyć Szamanick, Isle of Mine, Mikser z Kanady, Wpółzdania, Rena :)

poniedziałek, 28 września 2009

Równowaga

cisza w głowie
selekcja myśli i słów
przed twórczą burzą

środa, 23 września 2009

***

Nieogolony wyrzutek
w podartej koszuli
Z brudem wżartym
w popękaną skórę rąk
Na tupnięcie nogi
wyzwala poetę
skrytego pod podeszwą
zniszczonego buta
Mówią cham i gbur
Dla mnie Człowiek
z zapomnianą partyturą
w miejsce serca

wtorek, 22 września 2009

Tak oczywiste, że z trudem dostrzegane


Problem bezdomności rozpatrywany jest zazwyczaj na dwóch płaszczyznach. Stanowią go dwie przeciwległe do siebie drogi życiowych wyborów. Świadoma (tak chcę żyć, to moja sprawa, moja decyzja i jest mi z tym dobrze) i ta bardziej niezależna, nieprzewidywalna. Spadająca na nas niczym fatum, będące wynikiem egzystencjalnych nieszczęść, tragedii lub niepowodzeń. Są momenty (zazwyczaj poprzedzone określonymi wydarzeniami jakie oglądają moje oczy), w których snuję sobie pewną refleksję: Jak to dobrze leżeć sobie każdej nocy w ciepłym łóżku, mieć swój własny dach nad głową. Cieszyć się posiłkiem w najróżniejszych jego postaciach. Móc ubierać się w świeże i wyprane ubranie, zaraz po przyjemnej kąpieli. Jak dobrze jest potrafić docenić te wszystkie małe rzeczy, które z racji swojej drobnostkowości wydają się być dla nas tak powszechne, że nawet nie próbujemy już zastanawiać się nad ich istotą i wagą, jaką pełnią w naszym życiu. Podczas, gdy tak olbrzymia liczba populacji ludzkiej jest tego przywileju pozbawiona w stopniu podstawowym. I nie chodzi tu już o samo zagadnienie bezdomności, lecz także o światowy problem biedy, ubóstwa, mizernej edukacji, głodu i ogólnej niesprawiedliwości będącej motorem napędowym naszego świata.

niedziela, 20 września 2009

Spacer

Zgodnie z wewnętrznym przekonaniem - "Jesień dla wszystkich", postanowiłem nie zostawać w tyle wobec innych blogowiczów i również odbyć krótką przechadzkę, mającą na celu uchwycenie kilku kolorowych momentów tejże pory roku. Może to, co zaprezentuję nie jest jakimś wzniosłym i profesjonalnym zabiegiem fotograficznym, gdyż obecnie operuję tylko prostym cyfrowym pudełkiem. Nie chodzi tu jednak o perfekcyjność ujęć i zdjęciową kaskaderkę, ale o pewnego rodzaju zabieg pozwalający na przybliżenie motywów zbliżającej się jesieni londyńskiej i porównanie jej walorów z tymi, które obecnie powoli zaczynają się w Polsce. Jak widać różnicy zbytniej nie ma. Bądź co bądź, ten czas ma w sobie wyjątkową moc i niepowtarzalny charakter. A delektowałem się nim zaledwie kilka metrów od aktualnego miejsca zamieszkania.


PS: Do tematu jesieni powrócę zapewne jeszcze nie raz, bo lato jeszcze w zielone gra, jeszcze trwa, zapiera się co sił , ale nim się spostrzeże przyobleczone zostanie żółto-złotym majestatem, by następnie zniknąć pod szarą powłoką nieba i bezwstydną nagością bezbronnych drzew :)

sobota, 19 września 2009

Z... Do...

Za zamkniętymi oczami widzę to, co widzieć chcę. Tam nie ma miejsca na drobiazgi i pierdoły ubóstwiane przez roztańczone masy. W ciszy i kontemplacji własnego "Ja" słyszę to, co usłyszeć bym chciał, będąc rozdzieranym przez tak dobrze mi znany tłum władający dniem. W tym całym ścisku i duchocie, lubię odskoczyć wyobraźnią w niebyt i sferę abstrakcji. Zawiesić chwilowo jestestwo jak koszulę w szafie. Poszybować całym sobą jak najdalej, od tego nieustannie wypełniającego wszystkie nasze zmysły szlamu, lepkości słów i obrazów, przed którymi na co dzień musimy uginać swoje kolana. Wszakże są to sporadyczne momenty, siłą wyrywane z uporządkowanego harmonogramu, lecz ich wartość sama w sobie jest niewysłowiona.

piątek, 18 września 2009

czwartek, 17 września 2009

Cztery interpretacje tej samej jednostki zdającej sobie sprawę ze zjawisk wewnętrznych oraz zjawisk zachodzących w środowisku zewnętrznym


( Chwila zamyślenia uchwycona w formie portretu, za pozwoleniem mojego hiszpańskiego kolegi z pracy Haviera; poety, filozofa, myśliciela, fotografa, podróżnika, ale na pewno nie osoby której przyszło wykonywać aktualny zawód. Zresztą podobnie jak i mnie :)

środa, 16 września 2009

Zamęt

złamany jak uschnięta gałąź
zawisłem gdzieś nad rozstajem dróg
między ziemią a niebem
ni to w tył
ni to wprzód
lecz jeszcze powstanę
z tego stanu nieważkiego
a wtedy chwycę
leżące na ziemi kasztany
i rzucę nimi bez namysłu do góry
prosto w gardziel nieba

wtorek, 15 września 2009

Podróż

Dzisiaj nie obchodzi mnie nic. Trywialność dnia osiągnęła granicę, choć czas dopiero co zaczął wybijać mi rytm, pod którego dyktando mam pokornie zatańczyć. Ja jednak z przymkniętymi powiekami, snem ogarnięty a jednocześnie studzony drobinami kropel deszczowych, sunę powoli przed siebie żmudnym, leniwym i niechcianym krokiem. Za każdym posunięciem nogi ranię, rysując dotkliwie chodnikowe płyty, bezlitosnym szuraniem podeszwy buta. Wręcz wrzynam się sobą w powierzchnię, której zawdzięczam równowagę ciała. Duch natomiast szybuje w zupełnie innym wymiarze. W metrze zaś, z lekko opadającą głową wsłuchuję się w jednostajny rytm stukających kół pociągu o szczeliny między szynami. Wprowadza mnie to nieświadomie w pewną formę transu, z której po chwili zostaję wybity przez wzmagający się szelest gazet. Są one niczym olbrzymie wachlarze, uparcie i ze skupieniem kartkowane przez swoich posiadaczy, których liczba zwiększa się z każdą przebytą stacją. Mnie zaś jak wspomniałem na początku, nie obchodzi nic. W głębinach mojego umysłu, zasłałem sobie rozłożyste łoże z myśli zupełnie nie związanych z tym, co zazwyczaj wchodzi w zakres moich codziennych czynności. Tam przykryty nimi po uszy, jak pod ciepłą puchową pierzyną, spędzę resztę dnia na przekór oczekiwaniom innych. Gdyż dzisiaj nie obchodzi mnie nic!

poniedziałek, 14 września 2009

Pocieszenie

cichy szept słowem*
niejedno smutne serce
natchnie znów życiem



*(Szkoda jednak, że przez usta wypowiadające słowa tak dużo jest również tych, co zamiast pokrzepienia i nadziei, niosą przekleństwo, nienawiść i gorycz. Widocznie taka już ludzka natura.)

sobota, 12 września 2009

Zbity z tropu, lecz w dobrym kierunku

Pracuję w miejscu, gdzie różnorodność kulturowa jest naprawdę imponująca. W miejscu, gdzie współpracują ze sobą, czyniąc jedną drużynę ludzie narodowości: polskiej, włoskiej, angielskiej, walijskiej, australijskiej, nowo zelandzkiej, niemieckiej, węgierskiej, hiszpańskiej, francuskiej, południowo afrykańskiej, rumuńskiej, rosyjskiej, jordańskiej, macedońskiej, portugalskiej, marokańskiej i prawdopodobnie kilku innych. W życiu nie przypuszczałbym, że poznam tylu ludzi o tak zróżnicowanych przyzwyczajeniach, obyczajach, wzorcach zachowań itp.
Opinia o Polakach mieszkających i pracujących w Anglii jest jaka jest. I prawdę powiedziawszy guzik mnie to obchodzi. Nie przywiązuję do tego kompletnie wagi. Jestem człowiekiem a dopiero później obywatelem danej narodowości. A moja ojczyzna jest tam, gdzie aktualnie czuję się dobrze. Takie jest przynajmniej moje zdanie w tym temacie. Do czego jednak zmierzam. Dzisiaj w pracy dotknęła mnie pewna scenka sytuacyjna. Wiadomo jest, że obcokrajowcy nie muszą płynnie znać języka polskiego, aby zrozumieć znaczenie pojedynczych wyrazów. Co jest tu w Anglii bardzo popularne. Zwłaszcza jeżeli mowa o zwrotach raczej negatywnych. To czego doświadczyłem, było dla mnie dość miłe a zarazem zaskakujące. A więc przejdźmy do sedna.
W trakcie pracy nad przygotowywaniem restauracji do jutrzejszego ślubu, po jako takim wysłuchaniu rozmowy w ojczystym języku z moim rodakiem, mój kolega z Hiszpanii zadał mi następujące pytanie: Why you never say "kurwa" during your conversation with another polish people? Jego pytanie zabrzmiało wręcz pretensjonalnie, można więc było pojąć, iż znaczenie tego słowa u obcokrajowców jest niczym nigdy nie gasnące echo w uszach. Było tak zaskakujące, że naprawdę nie wiedziałem co odpowiedzieć, z wyjątkiem prostego I don't know. Ale było również pytaniem, które pozwoliło mi spojrzeć na swój wizerunek z zupełnie innej strony. Co mi się niezmiernie spodobało.

czwartek, 10 września 2009

Złudzenie realne


W skrytości zamysłów
W obawie przed sobą samym
Cichym gestem dłoni
Twarz między palcami
Nieudolnie skrywam
Spoglądam z ukosa
Między szczelin prześwitem
Czy nikt nie widzi
Mojej marności
Trawionej czasem

środa, 9 września 2009

W drodze

ślepy bieg czasu
jak rwący prąd strumienia
nie zna postoju



Ps: Kilka postów wstecz, kiedy to po raz pierwszy zdecydowałem się na eksperyment z tym rodzajem poezji, napisałem, że nie mam zamiaru zostać wielkim fanem tej formy. Postulowałem również neutralne podejście do tego tematu. Ale teraz, powoli dostrzegam naprawdę ciekawą zabawę ''myślą'' w środku raz wyciszonego, innym razem zagłuszanego umysłu. I chyba od czasu do czasu będę zamieszczał tu małe iskierki, będące wynikiem manipulowania wyrazem, sylabą, opisem sytuacyjnym.

wtorek, 8 września 2009

Lapida 26

Wątpliwość jako cecha ludzkiego postrzegania, bardziej odczuwania jest z natury przydatna. Dzięki jej obecności utwierdzamy w sobie analizy danego doświadczenia. To z kolei pozwala nam na późniejszą akceptację lub odrzucenie-czyli nadanie wiarygodności. Drogą własnych myśli i działań praktycznych opartych początkowo na postawie "sceptycznej" jaką jest powątpiewanie, budujemy własny subiektywny świat, będący później stabilnym oparciem dla dalszych poszukiwań i odkryć. Nie ma jednak nic gorszego jak poprzestanie na owej wątpliwości. Z egzystencjalnego punktu widzenia jest to akt całkowitej rezygnacji. Cechuje go nie tyle już wątpliwość co zupełna niemoc z niej wynikająca. W ten sposób z biegiem czasu nieubłaganie ale stopniowo pokrywającego nas zmarszczkami, my nadal będziemy tkwić w punkcie zero.

sobota, 5 września 2009

Highgate Cementary London

W końcu udało nam się zmusić na krótką wyprawę w celu zwiedzenia jednego z najciekawszych cmentarzy na terenie Londynu. Sławnego Highgate Cementary. Sam cmentarz jest podzielony na dwie części: Zachodnia (The West Cementary) otwarta w 1839 roku oraz część Wschodnia (The East Cementary) z 1854 roku, stanowiąca przedłużenie części pierwotnej.
Motorem mobilizującym mnie do tej wycieczki było pragnienie zobaczenia miejsca pochówku znanego filozofa, jednego z przedstawicieli nurtu "lewicy heglowskiej" - Karola Marksa.
Dzisiejszej soboty owe pragnienie, zostało po przeszło pięciu latach zaspokojone. Grobowiec jak i cała część wschodnia, została odfajkowana i przeszła do historii w postaci serii zdjęć:



























czwartek, 3 września 2009

Haiku po raz kolejny...

Zapowiedź

żółte liście drzew
nieodwołalny zwiastun
mrocznej jesieni

Trochę dekadenckiej nostalgii w muzycznej otoczce


Ostatnio chodzą mi już nie tylko w uszach, ale także po głowie, dwie płyty, których muzyka zabiera moją świadomość na pogranicze jawy ze snem. W tereny, gdzie wyobraźnia przy zamkniętych oczach dociera do pewnego stopnia abstraktu, poza którym nie ma już nic, z wyjątkiem próżni nasyconej przezroczystymi dźwiękami. Przy otwartych zaś oczach, atmosfera gęstnieje do tego stopnia, iż czuję się dosłownie wchłaniany (niczym woda w ziemię) przez wszystko co aktualnie znajduje się w zasięgu mojej obserwacji. Zlewam się w jedną całość z obiektami, nad którymi snuję pod wpływem tej muzyki refleksję.
A to wszystko za sprawą:
  • A Challenge Of Honour "No Way Out" z 2008 roku, będącą swobodną podróżą po krainie melodii z pogranicza Joy Division i Cocteau Twins. Całość osnuta neofolkową atmosferą.
  • Scott Walker "The Drift" z 2006 roku. Gęsta mgła prosto z wytwórni 4AD. Trudny do jednoznacznego zdefiniowania geniusz twórczy 63 letniego wówczas artysty. Przygniatająca pseudo opera z monotonnym brzmieniem i przejmującym głosem. Atmosfera mroku, zwątpienia, lęku, dłużyzny i rozpaczy. Nie dla wszystkich, jednakże warte posłuchania, zwłaszcza w samotności.

środa, 2 września 2009

Kazimierz Dln. - Niby ten sam a jednak inny

Główna refleksja: Skupisko turystów w okularach przeciwsłonecznych, tłumnie stłoczonych wokół ogródków z piwem i rozłożystymi parasolami, przysłaniającymi w większej połowie rynek centralny.
Dominuje własność prywatna oraz metoda dzierżawy terenów niegdyś należących do wszystkich spragnionych hasania po fajnych i dzikich miejscach. Mam tu na myśli górę trzech krzyży, ruiny zamku i basztę. A także kamieniołomy, których dzisiejszy los znajduje się naprawdę w niepewnych rękach. Dzisiejsza zasada; chcesz zobaczyć - zapłać.
Miasto niegdyś (jakieś 20 lat wstecz) pozbawione tłoku i tłumu, wolne od wszelkich przekrętów i przedsięwzięć będących motorem napędowym turystycznego biznesu. Dziś niszczy z wolna, ale w widoczny sposób swój pierwotny nastrój i dobytek. Ku chwale kapitalistycznej Polski.

___ . ___

Resztę pobytu spędziłem w całkowicie milczącym obliczu, pusto zapatrzony w głąb samego siebie. W otchłań wieczystą, będącą splotem, tego czego doświadczyłem, a czego nie jestem w stanie naszkicować już w sposób przejrzysty i wyraźny.


___ . ___