Dominuje własność prywatna oraz metoda dzierżawy terenów niegdyś należących do wszystkich spragnionych hasania po fajnych i dzikich miejscach. Mam tu na myśli górę trzech krzyży, ruiny zamku i basztę. A także kamieniołomy, których dzisiejszy los znajduje się naprawdę w niepewnych rękach. Dzisiejsza zasada; chcesz zobaczyć - zapłać.
Miasto niegdyś (jakieś 20 lat wstecz) pozbawione tłoku i tłumu, wolne od wszelkich przekrętów i przedsięwzięć będących motorem napędowym turystycznego biznesu. Dziś niszczy z wolna, ale w widoczny sposób swój pierwotny nastrój i dobytek. Ku chwale kapitalistycznej Polski.___ . ___
Resztę pobytu spędziłem w całkowicie milczącym obliczu, pusto zapatrzony w głąb samego siebie. W otchłań wieczystą, będącą splotem, tego czego doświadczyłem, a czego nie jestem w stanie naszkicować już w sposób przejrzysty i wyraźny.
___ . ___
Cieszę się, że pamiętam jeszcze klimat może nie pustego Kazimierza, le takiego który nie był tak "sturytyzowany". Wprawdzie pamiętam go sprzed jakiś 14 lat, ale był cudny. świetne fotografie. Ta z niebem nad kościołem podoba mi się bardzo.
OdpowiedzUsuń... a jednak zazdroszczę Ci Kazimierza... pojechałbym, wyjechał - wtopił się w tłum
OdpowiedzUsuńTak to już jest, ze dobro jest podzielne (może Dobro?). Samo w sobie jest jedno i niezmienne, ale człowiek nie takie rzeczy potrafi zepsuć!
OdpowiedzUsuń:)
Kazimierz mój, to Kazimierz, do którego docierało się przez błoto, kurz i chaszcze. Kazimierz, który trzeba było odkrywać, szukać...
Mój Kazimierz nigdy nie był mój. Był swój na wyłączność, a dziś jest wszystkich i dla wszystkich. Dziś już tam miejsca dla mnie nie ma. I ja dla niego już miejsca nie mam. Od tłumu próbuję się wyzwolić, zepchnąć na granice świadomości, tak tylko, aby rejestrować zdroworozsądkowo, że w ogóle jest.
Dziś Kazimierz jest tłumu, który nawet, jeśli go w danym, tym właśnie momencie i tym właśnie miejscu nie ma, to wszędzie go czuję i widzę.
Od tego jak najdalej chciałbym uciec.
Wolę myśleć o nim, niż być.
Ach, i oczywiście Kopaczu, jestem pod wrażeniem - ten twój mały aparacik czyni cuda :P hehehe Świetne kolory - kościół i ostatnie.
OdpowiedzUsuńDziękuję bardzo :) Kazimierz jaki by nie był, to czas w nim spędzony miał dla mnie wymiar sentymentalny i ściśle osobisty. Zupełnie niezwiązany z tym, co działo się dookoła. Tak już zresztą jest od lat.
OdpowiedzUsuńA ja Kazimierz lubię niezmiennie od lat. To jedno z moich miejsc.
OdpowiedzUsuń