środa, 29 kwietnia 2009

***

Jeszcze tylko chwila
i zostanę zabrany
tam gdzie drzewa
na podobieństwo
martwych posągów
wyciągają swoje konary
jak uschnięte dłonie
upadłych aniołów
na próżno w stronę nieba
co wieczną czernią spływa
spod oczu przepasanych
wstęgą niepewności
Bez możliwości rozdarcia
tej zasłony utkanej z mroku
co blask nadziei tłumi
w sobie bezpowrotnie
będę błądził jak ślepiec
w labiryntach podstępnych iluzji
bez końca

poniedziałek, 27 kwietnia 2009

Z pożółkłej karty

Krajobrazy

drzewa, pola, lasy, łąki
krajobrazy, złote pąki
chmury, wiatry, deszcz jesienny
światło w ciszy, czar wiosenny

mgła, grad, rosa, szron
żółte liście, siana snop
dym z komina, ptaków śpiew
krajobrazy, świata śmiech

Lublin 1995

niedziela, 26 kwietnia 2009

Opuchlizna naiwności

Chaos ulic zapełniony wiecznym pośpiechem. Kroki ludzkich istnień, stłoczone w jednolitą masę, prącą nieubłaganie do przodu. Setki słów, miliony gestów. Uroki obcowania z wytworami własnych rąk i własnych umysłów. Zakrzepłe w mroku tajemnice i uprzedzenia, upychane są w specjalne sektory zapomnienia sztucznych sumień. Brak skruchy i jakichkolwiek wyrzutów. Nieświadomość własnych przewinień i personalnych niedociągnięć. Wyższość stanowi automatyczne podporządkowanie się odruchom warunkowym, zapewniającym jako taki komfort myśli. Czas płynie a nowe wizje i perspektywy sprawiają, iż pomruki niezadowolonych prosiąt, roztapiają się niczym zeszłoroczny śnieg w dusznych oparach nocy. Pozostają tylko wilgotne odchody, rozsmarowywane bezwiednie niczym masło na kromce chleba przez tych, co mają w zwyczaju chadzać z głową w chmurach.

wtorek, 21 kwietnia 2009

***

kilka mało już czytelnych listów
sterta starych popękanych fotografii
wspomnienia jak garść prochu w popielnicy
między palcami puste znaczenia
niegdyś wypowiadanych słów
czy kiedy otworzę oczy
będę nadal pamiętał
kurzem pokryty
urok minionych lat

piątek, 17 kwietnia 2009

czwartek, 16 kwietnia 2009

Przypływ

Opróżnić kieszenie
Zsunąć ze stóp buty
Chustą owinąć szyję
Falom dać na pożarcie
pozostawione na kamienistym
brzegu resztki tożsamości
I ruszyć wolnym krokiem
przed siebie
Prosto w otchłań wody
Tam gdzie horyzont
topi się z niebem

Lapida 22

Zbieżność moich myśli z racjonalną próbą przelania ich na papier jest zupełnie nieadekwatna do rzeczywistości w której próbuję zapisać to, co siedzi gdzieś w głębinach mojej głowy. Cały tragizm mojej pseudo pisarskiej egzystencji przejawia się w tym, iż wszystko co konstruuję sobie w myślach ma charakter wręcz doskonały w swojej formie, wyrazistości i istocie. Zaś to, co nieudolnie zostaje z nich wydobyte na białe strony papieru, to nic innego jak tylko chaotycznie niestylistyczne grafomańskie perełki, które chyba tylko ja jestem w stanie zrozumieć w sobie właściwy sposób. A skoro tak jest, to po co zatem cały ten intelektualny bajzel?

środa, 15 kwietnia 2009

Przeciwności Losu

Przed laty ...
Ze szpon śmiercionośnej suszy wyrwany
niczym kłos zboża
odrodził się na nowo
złocistym majestatem

Po latach ...
Z nadmiaru życiodajnej wody przemoczony
w gęstą breję dna wdeptany
pokrył się na zawsze
zardzewiałym płaszczem

***

Przez ostatnie kilka dni, miałem odrobinę domu w swoim niezbyt częstym (ale jednak zawsze) przemieszczaniu się z jednego miejsca w drugie. Było naprawdę błogo, miło i pysznie. A wszystko to za sprawą przyjazdu rodziców.

poniedziałek, 6 kwietnia 2009

Nihil Novi

Tabula Rasa - przypadłość dana człowiekowi zaraz po urodzeniu wg. koncepcji Arystotelesa. Polegająca na stopniowym zapisywaniu pustej tablicy jaką jest ludzki umysł, przez rozmaite czynności poznawcze. Zarówno empiryczne jak i racjonalne. (Choć odnośnie racjonalizmu od zawsze toczyła się filozoficzna batalia. Większość chyliła czoła doświadczeniu, bez którego owa tablica czyli umysł nie może zostać zapisana.) W ten oto sposób kreujemy nasze człowieczeństwo.
Coraz bliżej dna - osobista koncepcja, stwierdzająca subiektywny fakt, iż kończy nam się kreda zapisująca to, czego w ogóle być nie powinno, włączając w to ową feralną tablicę.

piątek, 3 kwietnia 2009

Do Ciebie człowiecza imitacjo umęczona

W chwilach zwątpienia
sympatia tego świata do Ciebie
wydaje się być niczym
ostrze miecza starannie wbite
w twoje podbrzusze,
aż po samą rękojeść.

Jątrzeniu się rany
nie zapobiegnie wtedy,
nawet litościwy wywar
z łez najbliższych.
Starannie wyciśnięty
z istoty żalu i współczucia.

XXI - wszo wieczny pakt z diabłem:

- dusza zmaterializowana do rangi produktu z supermarketu
- obojętność zamiast sumienia

Wiecznie zmieniające się oblicze tego, w czym bezskutecznie próbujemy się odnaleźć.

czwartek, 2 kwietnia 2009

Północ

Nadchodzi północ
światło dnia zamiera
bezpowrotnie uwięzione
w głuchych szczelinach
zamykanych okiennic
Puste ulice
i chłodny powiew mroku
przejmują władzę
nad usypiającym
z wolna miastem
Teraz pod osłoną nocy
cisza zamyka oczy
i przytyka uszy
tych co nie chcą
wyjść ponownie
na spotkanie dnia ...

Wybiła północ
wszystko zamiera
w niemym bezruchu
pozwalając odejść
uporczywemu zmęczeniu
w nieskończoną dal
ciemności