Znowu strzępy ulatują

Ogólna stagnacja i aż nadto męczący pokój w sercu. Nawet powiew wiatru wydaję się przebiegać w sposób wyrafinowanie leniwy. Za oknem znów taniec białego puchu, będący wynikiem kwitnących topoli. Wszystko płynie, nieustanny ruch króluje nad wszystkimi elementami rzeczywistości. W tym wszystkim Ja, upchnięty w fotel i bijący paluchami w klawisze klawiatury, przy akompaniamencie lekko sączącego się utworu fortepianowego. Zza zamkniętych oczu, z każdą nutą czuję się coraz bardziej wciskany między klawisze tego instrumentu muzycznego. Prawda jest taka, że za każdym uderzeniem wystukuję znany tylko mnie grafomański rytm, służący zapchaniu odstępów między przyciskami oznaczonymi poszczególnymi literkami. To właśnie z nich rodzą się piękne słowa, przechodzące wraz z kaprysem wyobraźni w stylistycznie kształtne zdania a następnie w całe sentencje opisujące najrozmaitsze sytuacje. Lecz nie dzisiaj, nie w tym wydaniu. Fotel wydaje się zacząć pochłaniać moje masywne ciało, muzyka rośnie w dźwięk z podkreśleniem basu. Zaczynam lekko zdezorientowany chwytać się poręczy. Głęboki oddech, mocne przetarcie oczu i wszystko wraca do normy. Strzępy przeżytych chwil ponownie ulatują z mojej głowy. Zostają na powrót uwięzione w starych fotografiach, pamiątkach, wspomnieniach, w nabytych doświadczeniach z przeszłości. Wszystko wraca do normy. Zostaje tylko melodia fortepianu. Jutro nastanie kolejny dzień, te same czynności, te same twarze. Zmęczenie w palcach sprawia, iż kończę szaleńczo bić w klawiaturę.