Mdłości i martwe czynności

Obumieram mentalnie, jałowieje powoli pokrywając się mchem. Życiodajna wydzielina zwana energią, dar odbierania bodźców zewnętrznych i wewnętrznych, zaczyna jednostajnie wypływać ze mnie wszystkimi dostępnymi otworami, mojego obrośniętego w nadmiar tkanki tłuszczowej ciała. Dostaję czkawki na myśl o wieczorze. Bezwonnej biegunki od wizji poranka. Statyczność i stagnacja wykonywanych czynności jak nierozłączne fatum, wbija swoje rdzą pokryte szpony w moją dwudziestoczterogodzinną zdolność oddychania. Niczym chwilowy prorok, taplający się w grudach skażonej niedoskonałością ziemi, (wyłączając czynniki ode mnie niezależne) jestem w stanie przepowiedzieć w najdokładniejszych detalach, kolejność wydarzeń dnia jutrzejszego, mimo iż topię się w rutynie teraźniejszości. Włączając przy tym szczegóły, kto i po jakiej stronie będzie siedział w metrze lub w autobusie. Gdziekolwiek spojrzę, cokolwiek zrobię, codzienność podchodzi mi do gardła. Rękami przytrzymuję usta i głowę, by nie rzygnąć grafikiem wykonywanych czynności. Mam nadzieję, że to tylko chwilowa dolegliwość. I obym się nie mylił w przepowiadaniu tej diagnozy.