Taa Cały Ja

Stwierdziłem ostatnio, że jestem sam dla siebie ucieleśnieniem lenistwa. Wszakże nie przez duże "L", nad tym muszę jeszcze popracować. Prognoza ojca sprzed kilkunastu lat o moim rzekomym "minimalizmie egzystencjalnym" sięgnęła zenitu. Pozorne wygodnictwo, lęk przed wyzwaniem i obawa przed "nowym", sprawia iż kurczowo trzymam się ustalonego przez siebie schematu postępowania. Nic ponad, nic nadto. Nawet dobrze znane stwierdzenie, że "powyżej dupy nie podskoczysz" nie interpretuje w sposób marzycielski. Ba, nawet się o to nie staram, nie zabiegam. Przebłysk sukcesu polegający na zmuszaniu się do wykonania czegoś, co zazwyczaj leży poza kręgiem moich standardowych obowiązków, przychodzi mi rzadko. A jeśli już się zdarzy, to proces wykonawczy postępuje w sposób mozolny i wielce opieszały. Zazwyczaj, jeżeli jest to możliwe wybieram drogę na skróty. Nie chodzi tu o jakieś upraszczanie dotarcia do celu dla uzyskania własnych korzyści, lecz o jak najszybszy powrót do wewnętrznego spokoju. Ustalonej harmonii, gdzie jakakolwiek próba jej naruszenia, kończy się zazwyczaj ogromnym niezadowoleniem i głośnym pomrukiem nadąsania. To właśnie JA - kropla absurdu dryfująca na dziurawej tratwie po groteskowym morzu, jakim jest życie i jego nieprzewidziane figle losu.