wtorek, 17 lutego 2015

Pytania retoryczne

Jest pięknie. Słonko świeci, mrozek szczypie w pysk. Z jednej i z drugiej strony roztacza się szeroki wachlarz perspektyw. Tylko skąd ten zastój, poetycki marazm, niechęć i obojętność?
Czyżby koniec pewnych rozdziałów w zetknięciu z nowymi dopiero co rodzącymi się wywoływał skutek uboczny? Wzbudzał niepohamowany atak tęsknoty do miejsc które są, tylko nas w nich aktualnie nie ma? A może to tylko chwilowa niemoc stopniowo zanikająca z każdym dniem przybliżającym nadejście wiosny.

Nie będę zagłębiał się w błahą retorykę. Czarował odbiorców pięknem wewnętrznych wynaturzeń. Na koniec tylko utwór, który od wielu, wielu dni chodzi mi pozytywnie po głowie, choć w żadnym stopniu nie jestem fanem tego typu muzyki... No może poza tym właśnie wyjątkiem.


Łona i Webber "Wyślij sobie pocztówkę"

2 komentarze:

  1. Słońce dodaje wiary. W dobre. Czasem w lepsze.
    A marazm? Czy nie jest tak, że lubimy szukać dziury w całym?

    OdpowiedzUsuń
  2. Chyba coś w tym jest. Inaczej nie moglibyśmy usiedzieć spokojnie na miejscu...

    OdpowiedzUsuń