I co z tego...

Jeszcze raz wpatruję się w to wszystko. Analizuję wnikliwie rzekome morale, społeczne zobowiązania, osobiste dywagacje. Myślami przepompowuję krew w swoich żyłach. Tak wiem, mrowie niedoskonałości, niedociągnięć, mrocznych zakamarków. Powinności każdego dnia spełniam sumiennie. Czasem z lekkim ociąganiem. Jestem. I w związku z tym nie widzę w tym wszystkim jakiegoś usensownionego znaczenia, przy pomocy którego potrafiłbym rozwiać tę filozoficzno-teologiczno-egzystencjalną farsę jaką jest życie.