piątek, 30 września 2011

***

Przede mną okres kilkunastu magicznych dni, podczas których oddam się dobrowolnie pod władanie jesiennej aury. Zapewne nie przyniosą mi one emocjonalnej łagodności na przyszłość. Stworzą raczej nowy balast, który jak uciążliwy garb będzie ciążył na moich plecach wzbudzając łkanie do niezdefiniowanego. Ale czegóż to "poeta" nie zrobi, by ponieść się chwili spełnienia póki jest ku temu sposobność. Z quasi-cierpieniem będę się zmagał później... .
Autor:
Tematyka:

8 komentarzy:

  1. szunamitka30 września 2011 20:16

    Bo jesień stworzona jest do tego, ażeby poddawać się jej i w melancholii zakochiwać, też zamierzam ! :)

    OdpowiedzUsuń
  2. brakciszy30 września 2011 20:57

    jesien raczej bawi mnie swoja gama kolorow, nie zasmuca mnie. moze te stare mury cie doluja...(ostatnia notka :-))) czlowiek szczesliwy jest wszedzie szczesliwy...ale musi byc do tego jeszcze slepy... alem sie rozgadala-pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Unknown1 października 2011 19:55

    Emocjonalna łagodność... Co Ty wymyślasz? Łagodność mnie się kojarzy z brakiem emocji, z jakimś ciumciurumcium:-D

    OdpowiedzUsuń
  4. Unknown1 października 2011 21:56

    a dla mnie jesień to kolejne powroty do Mickiewicza i Słowackiego, kolejne próby pełnego zrozumienia Sylvii Plath i poranny kubek kawy przy "Cierpieniach młodego Wertera"

    a Twojego bloga zaczynam śledzić :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Karola2 października 2011 10:17

    zapraszam Cie

    OdpowiedzUsuń
  6. Marta2 października 2011 21:10

    uwielbiam jesienną melancholię..

    OdpowiedzUsuń
  7. Kopacz12 października 2011 09:41

    Samie to taki mój neologizm mający uśpić moje wewnętrzne obawy!

    OdpowiedzUsuń
  8. Kopacz12 października 2011 09:42

    Dziękuję Krzysztofie za zainteresowanie :)

    OdpowiedzUsuń

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)