Nie dzierżę tego okresu ale muszę sobie teraz z nim radzić, aż do połowy lutego. Wtedy to znowu będę z wolna odżywał do czasu rozkwitu budzącego się świata. Tak, by potem jak ten wąż połykający swój własny ogon zgodnie z cyklem pór roku na powrót pogrążyć się w egzystencjalnym marazmie...
I tak w kółko.
טיול בלובלין
W żyłach
to już krwi brakuje
Jest tylko powiew
jesiennego wiatru
Aorta wypełniona
pożółkłymi liśćmi
Kości przypominają
aleje porzuconych kasztanów
Stopy jak kostki
zapomnianych kocich łbów
ciążą z każdym przebytym metrem
Rozwidlenia dróg
chodników i ścieżek
jawią się
jak macewa głęboko
w ziemię wdeptana
Przykryta śmieciem
kapslami po piwie
i dziesiątkami dopalonych papierosów
Których ilość nie przywróci
tchnienia tym
co szli w pył do nieba
Za życia które nigdy
już nie powróci
I nie doda
blasku teraźniejszości
Wycieczki roześmianych dzieci
pod okiem przewodnika
puszczają mimo uszu
apel historii przez megafon płynący
Ekran telefonu
przysłania płyty wyryte
na elewacjach ocalałych kamienic
Zapis tego co było
i jest tylko symbolem przeszłości
miesza się z gwarem
rozmów przy winie i eko sałatce
Majdanek,
Bełżec,
Sobibór,
Treblinka...
No cóż...?
W każdym z tych miejsc
można zjeść ciastko
i napić się kawy
I nikt nam tego
już nie zabroni ...
12.X.22
Cmentarz - miejsce w którym czas się zatrzymał.
Milczące Mauzoleum łez smutku, bólu, miłości, nostalgii i wspomnień.
Miejsce w którym za życia pozostawiamy po sobie cząstkę SIEBIE wpisującą się jednocześnie w ten pejzaż ciszy i wiecznego łaknienia niewiadomej.
jeszcze tylko świt
poranka pozostał
w otulonych mgłą
myślach
jak ręką sięgnąć
po zroszonej rosą
trawie
budzą się myśli
i chęci nieznane
dokąd zaprowadzi nas
ten dzień kolejny
powolnie uśmiercany
przez płynący
czas?
Wszystkie przedmioty nieożywione zalegające w moim pokoju na niezliczonej ilości półek pokrywa gruba warstwa kurzu. Podobnie dzieje się również ze mną, siedzącym obojętnie po środku tych wszystkich rzeczy. Zakurzone wnętrze mojej duszy wypełnione jest tylko urywkami przeszłych wspomnień, które mimowolnie wyrwane z pamięci ożywają na krótką chwilę, by móc potem rozpłynąć się w nostalgicznym zapomnieniu.
Powoli dochodzę do przekonania, że wraz z upływem czasu zaczynam sam dla siebie coraz mniej znaczyć.
Ostatnio notorycznie spóźniam się, gdziekolwiek idę. Do pracy, sklepu, przed siebie. Wszystko za sprawą ślimaków. Z racji tego, iż każda moja wędrówka do jakiegokolwiek miejsca wiedzie przez las, nieustannie wiąże się z ratowaniem tych leniwych, beztroskich stworzeń przed butem i kołem roweru. Wiem, że mogę rozdrażniać poniekąd ich swawolną drogę, pomagając im w trybie natychmiastowym pokonać wyznaczoną trasę z punktu A do punktu B, ale robię to mimowolnie, ba wręcz instynktowo.
Bo cóż począć, kiedy podążając nie wiadomo gdzie, widzisz towarzyszy drogi również zmierzających w nie wiadomo jakim kierunku. A tu przynajmniej mogę przyczynić się do bezpiecznego wydłużenia im tej ślepej, ślimaczej tułaczki do - gdziekolwiek.
Dobrze jest mieć obie nogi, które mogą prowadzić cię gdziekolwiek zechcesz. Dobrze jest mieć obie ręce, którymi możesz chwytać to co zechcesz. Dobrze jest mieć serce, które bijąc dodaje sił dla rąk i nóg. Dobrze jest mieć oczy, którymi możesz sycić się tym co zebrały ręce i tym gdzie poniosły cię nogi. Dobrze jest też mieć głowę, która na karku spoczywając może dać ci radość z tych wszystkich kończyn, które posiadasz. Dobrze jest mieć to wszystko w jednym miejscu. Dobrze jest dopóki się ma to co się ma. Dobrze jest dopóki czas bezlitosny, nieubłagany zacznie odbierać ci w całości lub stopniowo wszystko to w czym jest ci dobrze i błogo.
Jak łatwo można uśpić w sobie to wszystko co niegdyś miało ponadczasową wartość. Pogrzebać bezpowrotnie wszelkie morale, pokłady wiary i idee stanowiące podwaliny godnej egzystencji. Popaść w marazm nieokreślonej obojętności. Machinalnie wykonując codzienne czynności, wyczekiwać końca...
Każdego dnia mam wrażenie, że balansuję na krawędzi nicości. Wszystkie idee absolutne wykraczające poza granice mojego niedoskonałego umysłu schodzą gdzieś na boczny tor, rozmywając się bezpowrotnie w blasku szarej codzienności. Po przeczytaniu cyklu reportaży Mariusza Szczygła "Nie Ma", zastanawiam się czy Nieobecność naprawdę boli lub doskwiera. Zwłaszcza w kontekście rzeczy martwych. Bez względu jednak na to jak słuszne lub błędne decyzje podejmuję, postanowiłem zostać pokonany przez własne życie.
Pamięci Iana Kevina Curtisa
zgubiłem się
w sobie
i na chuj mdłe błyski
zakurzonych latarni
spocone policzki
przymrużone oczy
i dziury w asfalcie
jakże skrupulatnie
wypłukane
przez zimową aurę
po omacku
na kolanach
za pomocą kończyn
czterech
szukam siebie
zamkniętego
w gramaturze
prowincjonalnego
zadupia
I oto nastał Luty (zaczątek mentalnej odwilży) a w raz z nim egzystencjalna tułaczka będąca swoistą kontynuacją własnej świadomej autodestrukcji.
nie posiadam
imienia
ani nazwiska
a jeśli nawet
to
moja tożsamość
jest zbyt górnolotna
szybko ulega
ziemskiej degradacji
ogólnie
znaczę tylko tyle
co dźwięk wybijanych
liter
na maszynie
do pisania
reszta nie ma
znaczenia
i tak
wszystko
obróci się w pył
i zapomnienie
ten świt
który tak szybko
zmierzch pochłonął
ten czas
który nie wiadomo
kiedy wygasł
te wszystkie chwile
obracające się
w przeszłości
pyle
i my
tkwiący
w szczelnie
zamkniętej
próżni
każdego dnia
oszukując
samych siebie
znikamy
kawałek po kawałku
