Ze starego w nowe (nigdy na odwrót)

Tylko spokojnie, bez zbędnych wrażeń i emocji. Wszakże to tylko 31 grudnia roku bieżącego, którego końcem jest najzwyklejszy początek z zachowaniem różnicy jednej cyfry. W tym przypadku z ósemki na dziewiątkę. Jakieś większe zmiany... wątpię. Doskonałości nam nie przybędzie a od postanowień głowa boli. Kogo kryzys nie dotknie zachowa życie i majętności (życia sobie nie wydłuży, najwyżej skróci). Ale nie myślmy teraz o takich drobnostkach. Bądźmy pozytywni. Jak tylko to możliwe, trzymajmy rękę jak najdalej od nocnika. Jeżeli się budzimy to tylko przy konkretach i sprawdzonych założeniach. He, he... . Ogólnie powodzenia i wytrwałości po wyżynach i nizinach naszej czasowo nieokreślonej wędrówki. Dla wszystkich...

Potok Cedron

mentalność
jak zdrada
żądna zapłaty
pieniądze
jak słodycz
ludzkiej zawiści
nagroda
jak śmierć
pokutnej ucieczki

potem już tylko
gorycz i płacz
zmieszane razem
niczym eliksir diabelski
wstrzyknięty w cierniowe kolce
by ranić napuchnięte skronie

Nocne powidoki, złowieszcze wrażenia ...

I znowu po tylu dniach wzniosłego wyludnienia, strzępy wspomnień, zamyśleń, przemyśleń, rozmyślań, planów, planowań mkną przed siebie niczym północny wiatr, bez możliwości jakiejkolwiek realizacji ze względu na niepohamowaną szybkość z jaką transferują przez moją głowę. Światła ulicy we władaniu nieruchomej nocy oślepiają moje na wpół przymknięte oczy. Jak truchło sflaczałe niosę swoje ciało do przybytku odpocznienia, zdając sobie sprawę z tego, iż do zrealizowania celu dzieli mnie brutalny dystans nocy do dnia oraz miejsca w którym aktualnie się znajduję razy może trzydzieści sześć przystanków w przód. Na nic się zdadzą majaczenia płyt chodnikowych. W obliczu luster kałuż również pozostaję nieugięty. Cel został obrany, nakreślony, starannie naszkicowany i wypielęgnowany. Teraz pozostaje tylko oparte na wyznaczonych założeniach, ślepe realizowanie ślepo wyznaczonych założeń. Potrząsaniem głowy we wszystkie możliwe kierunki, odrzucam zbliżający się sen. Myśl o kubku gorącej herbaty rozgrzewa trzewia wyobraźni. Ta walka nie potrwa zbyt długo. Opadam pogrążony w pustce, w maniakalnej otchłani możliwości doświadczania i opisu doznań. Resztką sił staram się wydostać na zewnątrz jak najdalej od zmagań z jutrzejszym dniem. Na próżno. Kolejna przegrana pod przykryciem nocy. Teraz w nicości myśli, w próżni rozłączonych synaps, pochylam swą głowę bezwiednie zgodnie z ciężarem ciała lekko do przodu. W oddali daje się jeszcze słyszeć szept echa zjednoczonych odgłosów, zbitych w jeden monotonny dźwięk: Czy można iść do przodu, klucząc przez większość życia niczym pies na łańcuchu w miejscu?

Pomanipulować Historią ...

CO BY BYŁO ...












... GDYBY NIC NIE BYŁO ?

Tułaczka między wierszami

Czasami "Być" znaczy trwać jak łza rozpaczy co płynie pomiędzy wierszami ludzkiej tragikomedii. Zagubiona, próbuje odszukać właściwą drogę, bezskutecznie odbijając się między wersetami niewypowiedzianych słów.
W tym morzu dialektycznych poematów, każda próba wydostania się na zewnątrz wiąże się z nieskończoną ilością przeciwstawnych sobie sytuacji, których dopasowania lub pogodzenia ze sobą w żaden sposób osiągnąć nie można. To z nich zazwyczaj dokonują się narodziny "wyboru", którego nigdy zresztą nie jesteśmy pewni. Metodą prób i błędów wydeptujemy własny grunt prowadzący ku wiecznej niewiadomej.
Założenie "wiary" koi nasz niepokój i nie sposób (na nasze szczęście) ją odrzucić, gdyż nawet niewiara jest wyznaniem wiary w nią.

Źródło (wszechrzeczy)

Za późno (już)
szukać
Za wcześnie (jest)
wątpić
Na próżno (już)
pytać
Nadaremnie (jest)
sądzić

Z dala od zgiełku świata w myśli wyciszeniu
nadzieję na nowo przypisać do istoty "życia"
W obliczu potęgi ludzkiego rozumu uniżeniu
nadać pierwotny sens znaczeniu pojęcia "bycia"

Moja Pieśń o Irlandii

No chodź tu już moja mała Misty
Usiądź wygodnie na
tym rozklekotanym fotelu
wysłanym wyświechtanym kocem
Przed starym kominkiem
rozłóż swe obolałe nogi
na startym ręczniku
z twarzą Olivera Cromwella
Udając, że zbijasz bąka w
brytyjską flagę
zacznij swą opowieść
przy szklaneczce whisky
O tym zielonym kraju co przed
laty cięgi i baty zbierał
O dumie i porażce minionych pokoleń
I o tych co teraz własnymi rękami
łożą by wyjść na swoje
Zabierz mnie w te pola koniczyn,
celtyckim podmuchem ponieś przez
przestrzenie niegdyś będące
we władaniu druidów
Między głazami co starych
legend moc w sobie wciąż mają,
ku wzgórzom pomiędzy murowanymi zagrodami
i grubą strzechą pokrywającą chaty gospodarstw
Gdzieś gdzie wolności chwilowej
w płuca móc nabrać bez obaw o jutro
Kroczyć z przymkniętymi oczami
twoimi drogami tak długo jak tchu
i sił ciału starcza
Wtopić się całym sobą w tą woń pejzaży
i zostać już w nich na zawsze obracanym
wiecznie przez cztery pory roku