No prawie rozwolnienie...

Dzisiaj na zapas mam wszystko głęboko w dupie. I nawet jeżeli istnieje jakaś nuta sprzeciwu, wyrzucam ją z pięciolinii chwil doznawanych. Jest piątek wieczór. Ja zaś na samą myśl o poniedziałku, mrowiu otaczających mnie facjat, nieskończonym kilogramom pustych frazesów w postaci angielskiego "do me a favor" dostaję kurewskiej czkawki. Żółć niemocy wypływa mi z kącików ust. Nie ma szans na korekcję zgryzu pod naporem zaciskanych zębów. Nasilające się tiki nerwowe sprawiają, że stawiam w mowie przecinki w miejscach, w których absolutnie sobie tego nie życzę. Rzygam koncepcją następnych dni w kółko powtarzającego się tygodnia. W takich chwilach mam ochotę na doznanie dnia ósmego. Z dala od wszystkiego i wszystkich. Sam ze sobą. W perfekcyjnej zgodzie i harmonii. Bez zbędnych pierdół i jałowego wysilania się w całym tym trywialnym cyrku, gdzie jak pacynka wywijam wszystkimi kończynami ku uciesze tępej klienteli. Młócę ten sam "stolec" od przeszło sześciu lat. Zbyt leniwe cielsko, wiecznie uwrażliwione na doznanie jakikolwiek zmian, pokrywa się z wolna mchem rutyny. Tylko cierpliwość, pokora i zamierzony cel zmieszany z tysiącami przeczytanych stron najrozmaitszych książek, studzą rozpalone wściekłością czoło niczym dobrze schłodzone piwo... .

KSU - Odczep się