Pytanie

Co jakiś czas, miotany przeciwnościami, przeciwieństwami, rozbieżnościami i całym tym filozoficznym żargonem zwanym "zdumieniem" przełożonym na płaszczyznę życia codziennego, zadaję sobie to trywialne pytanie: Jaki jest do cholery jasnej sens tego całego bajzlu?
Retoryka sprawcza, tego pytajnika przeszywa mnie na wylot swoim niepojętym i niepokojącym absurdem. W tym momencie zazwyczaj zaciskam kurczowo powieki i miotany nerwowymi tikami próbuję być w stanie przełknąć tę cierniem oplecioną pożywkę człowieka myślącego.
Jakże spotęgowane wydaje się być moje owe "zdumienie", gdy po otwarciu oczu zamiast upragnionej (tradycyjnie) odpowiedzi, widzę jak zwykle przemykające ulicami auta, matki ganiące swoje rozjuszone bachory, spieszących w sobie tylko wiadomym kierunku ludzi. Leniwie przemieszczające się po niebie chmury, gdzieniegdzie zaznaczone obecnością przelatujących ptaków. Słyszę tak dobrze mi znany świst wiatru, taniec śmieci unoszący się pod naporem jego dmącej siły. Szelest liści zlewający się w jednolity szum drzew, będący niczym błagalne łkanie proszące o wysłuchanie niespełnionych modlitw. Do tego dochodzi do usrania znany zapach stęchlizny teraźniejszej chwili i moja aktualna pozycja w której się znajduję. Ogólna słodycz i orzeźwienie dodające siły na dalszą drogę przed siebie donikąd ... .