Lapida 49

Godzina 5.50 rano. Jeden z wagonów linii metra Northern line kierujący się w stronę Edgware via Bank. W środku oprócz mnie jeszcze na wpół sennego zaledwie kilka rozmazanych twarzy. Góra cztery. Podróżnych zaczyna przybywać dopiero od stacji Tooting Brodway. Powoli jak co dzień staję się świadkiem polowania na wolne miejsca. Przegrani muszą niestety stać. Uchwyceni dostępnych elementów wagonu starają się zachować równowagę ciała i umysłu. Na chwilę obecną a jest już 6.12 przestrzeń dostępną wypełnia około czterdziestu osób w różnym wieku i różnej płci. Wodząc oczami po różnorodności tej żywej tkanki dzielę w myślach pasażerów na trzy grupy:

• - medytatorzy - Jakby nieobecni, nieświadomi sytuacji w której się znajdują. Siedząc lub stojąc z zamkniętymi powiekami walczą o przedłużenie choćby o chwilę coraz bardziej ulatującej w niebyt imitacji snu.

• - czytelnicy - Już rozbudzeni, najprawdopodobniej poranną mocną kawą i tostem z masłem. Ze skupieniem śledzą losy swoich książkowych bohaterów lub leniwie kartkują poranne wiadomości gazety "Metro".

• - klikacze/dotykowcy - Najliczniejsza grupa, stanowiąca grubo ponad połowę podróżnych. Zahipnotyzowani, ogarnięci sobie wiadomym transem wykonują precyzyjne ruchy palcami jakby za pomocą alfabetu Morse'a chcieli nadać sygnał s.o.s  na ekranach swoich małych komputerów, które nota bene nie mają już nic wspólnego z tradycyjnym pojęciem telefonu komórkowego. Ulokowani gdzieś w zaświatach cybernetycznej przestrzeni już z nadejściem świtu wytężają neurony nad możliwościami jakie oferują im nowe aplikacje, skupiska pikseli, obrazy i portale społecznościowe.

Tych ostatnich lubię określać mianem niewolników ładowarek w bagażu podręcznym.