Tło momentu

"Jestem we władzy brzmiących muzyką dali, nieskończonej melancholii, co wibruje w ekstatycznym rytmie samotności, błądząc nieprzytomnym spojrzeniem po wyżynach nieba, w zasmuceniu..."

E. Cioran

Jak mógłbym określić pojęcie własnego przeżywania ambientu?

Przede wszystkim jako wędrówkę, w której istota czasu nie odgrywa roli pierwszorzędnej. Chyli ona czoła przestrzeni - zarówno otwartej jak i tej zabudowanej, industrialnej. To w niej rozgrywa się dramat zacierania się różnic pomiędzy obiektami przybierającymi postać jednolitej masy, wydobywającej z siebie dźwięki, odgłosy otaczającego mnie tła z zakresu non music. Umiejętność zobaczenia czegoś, co na co dzień umyka zwykłej uwadze obserwatora. Skupienie się na minimalnych detalach, odszukując w nich źródło abstrakcyjnej całości, będącej bodźcem umożliwiającym uchwycenie zaistniałej scenografii. Może nią być wszystko. Począwszy od dalekich odgłosów jadącego pociągu skonfigurowanych (w przypływie chwili) z szelestem bezlistnych gałęzi drzew na tle brudnego nieba, poprzez świst wiatru i trzaskanie obłamanej zardzewiałej rynny na tle ludzi spieszących gdzieś w nieznane, skończywszy na monotonnym wsłuchiwaniu się w odgłos spadających kropel wody z kranu, siedząc samotnie przy kuchennym stole w blasku migoczącej żarówki. Pole porównawcze jest tak olbrzymie, jak olbrzymia jest siła naszej wyobraźni, odpowiednio skorygowana z tym, co i w jaki sposób postrzegają nasze oczy. Dopełnieniem tego wszystkiego jest możliwość pielęgnacji i rozbudowy doświadczanych obrazów wkomponowanych w odpowiednio dobraną muzykę chwili (dark ambient, drone, noise ambient, power electronics, industrial, ethereal, minimalist, non music itp.). Potem nie zostaje już nic, jak tylko wgłębianie się w zakamarki skrytego obłędu i abstrakcyjnej nostalgii za niezdefiniowanym.

PS: W poszukiwaniu abstrakcji uchwycenia obrazu i kreatywnego obłędu chwili pod wpływem muzyki z zakresu plam tła, zapraszam wszystkich na tzw: drugą stronę lustra: Dark Ambient Moment's Art.