Relatywy

Czy ktoś może winić mnie za to, że w obliczu wszelkich dostępnych rozwiązań natury moralnej, założeń z zakresu zagadnień epistemologicznych oraz wątków teologicznych włączając w to prawdy "objawione", najbardziej bliska mojemu sercu jest koncepcja nicości i wszechogarniającej pustki?

Żadna kostka cukru wepchnięta choćby siłą w mój pysk, nie będzie w stanie osłodzić tego całego splendoru dylematów.

Czy wobec tego, dokonuję samo-fałszu własnej tożsamości podążając tą inną drogą, której podwaliny stanowią chrześcijańsko-ewangeliczne korzenie spowite myślą protestancką i której bez względu na przeciwności oraz nieudogodnienia ślepo chylę czoła?

PS: Łamię kolejne dłuta, a kamień filozoficzny stale tkwi w swojej pierwotnej formie. Niewzruszony, podobnie jak wszechświat wobec jednostki. Tylko on naznaczony jest jeszcze jedną dodatkową cechą - obojętnością.