Niemrawka

Dzisiaj w drodze do domu jak zwykle po zmarnowanym dniu w pracy, poczułem jak opuścił mnie duch życia i chęci. Pozostało jedynie ciało, martwo wbite w jeden z wielu fotelików wagonu metra. Bezowocnie, bez jakiejkolwiek empatii wpatrujace się przed siebie. Zamiast kształtów, widzę pustkę i miliardy rozdrobnionych atomów stanowiących niegdyś molekuły całościowych przedmiotów. Pozbawiony wszelkiego ruchu, najmniejszego drżenia powiek z pustym echem pulsu obu rąk spoczywających z wyprostowanymi palcami na wygiętych nogach, tkwię niemrawo w swoim miejscu. Nagle mimowolnie, wręcz bezwarunkowo morze łez napływa do szeroko rozwartych oczu. Z czasem z braku odpowiedniej reakcji, jednostajnie zaczynają spływać po zastygniętych w bezruchu policzkach. Wokół nic nie znacząca cisza umysłu, wypełniona z zewnątrz echem strzępów najróżniejszych dialogów płynących z ust pasażerów. I ta pieprzona pustka w sercu, zagłuszana jak na złość co kilka sekund jego przerywanym biciem. Przebudzony z wisielczego amoku, głosem megafonu zapowiadającego ostatnią stację, przecieram mimochodem ścieżki wyżłobione przez wyschnięte już łzy. Wstaję, ślepo udając się do wyjścia. To jeszcze nie mój przystanek ...