Fragment myśli, który z czasem również całkowicie zaniknie i ulegnie zapomnieniu...

Pamiętam, że siedząc w fotelu twarzą na wschód, tuż za plecami po mojej prawej stronie stało pianino. Podczas wigilijnych spotkań babcia zwykła grywać na nim melodie tradycyjnych kolęd. Zza okna przebijające światło słońca nadawało przezroczystości drobinom unoszącego się nad stołem kurzu, a za otwartymi drzwiami balkonu słychać było gołębi gruchot. Chwile te miały w sobie ukojenie. Przybierały inny wymiar ciszy, w której dało się wyczuć upływ czasu odmierzanego przez stary zegar stojący na górnej półce regału. Nie wiem co skłoniło mnie do tej refleksji z okresu, który już całkowicie minął, rozpłynął się nieodwracalnie w odmętach niebytu. Być może był to trywialny smak domowej roboty ciasteczek mojej małżonki, który przypomniał mi to charakterystyczne pudełko wypełnione ciasteczkami o niemal identycznym smaku. Zwykle stało ono na stole otoczone przezroczystymi drobinami unoszącego się nad nim kurzu. Babcia lubiła mnie nimi częstować...