Od nowa...

Cóż, mój nowy rozdział zostanie pisany przy rozpakowywaniu całego naszego dobytku i powolnym zagospodarowywaniu naszego po tylu latach całkowicie własnego miejsca. Jako osoba, która jest absolutnie niechętna wszelkim życiowym zmianom, otuchy zdaje się dodawać z wolna pochłaniająca wszystko złota jesień. Ta nuta poezji przy cichym wołaniu lasu zza okna niechybnie przyczyni się mobilizacji mojego wrodzonego minimalizmu. Żywię głęboką nadzieję, że będę w stanie sprostać nowym wyzwaniom jakie bezwzględny los rzuci mi pod moje nogi i nie zawiodę siebie, a przede wszystkim tych których kocham. Jak na razie jeszcze w zadumie, wyobcowaniu i leniwej nudzie siedzimy obijając się między dwoma walizkami zawierającymi resztki naszej ponad dziewięcioletniej tułaczki. Jeszcze tylko kilka godzin, kilka spojrzeń przez okno na krzew dzikiej róży, kilka myśli wyrwanych z sennej atmosfery, ostatni łyk cider'a i ruszymy w drogę ku nowym doznaniom.