Dochodzenie do siebie

Jesień sprzyja. Lekko oszołomiony przemierzam ulice zasłane złotym płaszczem liści. Zaglądam w znane mi zakamarki, niegdyś tęsknotą napawające miejsca jak i również staram się odnaleźć w mojej nowej małej północno wschodniej ojczyźnie. Na przemian wiatr, deszcz, promień słońca uderza w zamyśloną twarz. Musiałem się dzisiaj wymeldować z Lublina, więc chwilowo czuję się jak bezpański banita. Przede mną masa wyzwań, biurokracji, spraw do uregulowania i całe tony najrozmaitszych dupereli. Nie jestem człowiekiem wysokich lotów, ponadczasowych ambicji, zwolennikiem zmian mocującym się z życiem. Na samą myśl o tym wszystkim dostaję czkawki a mętlik panujący w głowie coraz bardziej rwie się ku transcendentalnym wyżynom. W końcu w takim stanie rzeczy czuję się najbardziej komfortowo, choć wiadomo że takie definiowanie życia nie zaspokoi przyziemnych czynników naszej egzystencji, zwłaszcza kiedy odpowiedzialność ma wymiar podwójny a może i w przyszłości nawet potrójny. Muszę jak najszybciej oprzytomnieć i jak to mawiają wziąć się w karby.