Wilgoć

Od kilku tygodni, żyję i umieram w deszczu. W deszczu budzę się ze snu i w deszczu w sen zasypiam. Jestem cały przemoknięty. Cuchnę nieustającą wilgocią. Wyczuwam deszcz we wszystkim z czym mam styczność. Deszczem smakuje jedzenie, herbata, kawa, alkohol, pocałunki ukochanej. Szarość dnia jest tak intensywna, iż przysłania zieleń rodzących się do życia liści. Pochmurność nieba naciska na kark przy każdym stawianym kroku z tak intensywną siłą, iż czuję jak zaczynam się dławić. Jestem bliski wymiotów przy otwartych lub zamkniętych oczach. I wiem, że jeżeli zdecyduję się poluzować mięśnie i podrażnić dogłębnie gardło, wyrzygam z siebie nic innego jak tylko deszcz, który od przeszło 25 dni przeszył mnie całkowicie. Chmury nade mną zdają się nie mieć litości...