Już prawie...

W powietrzu daje się już wyczuć ten tak dobrze mi znany powiew ponownego przecierania szlaków przykrytych kurzem rocznej nieobecności. Umysł mam zalany sztormem myśli, gradem pojedynczych słów próbujących odnaleźć swoje znaczenie w wykonywanych gestach. Pozbawionych jakiegokolwiek skupienia, harmonii, racjonalności. Jestem poza teraźniejszością. Wchłaniam w siebie ponownie to, czego doświadczam każdego roku. Za każdym razem jest to doświadczenie bardziej intensywne, osobiste, mające własny wydźwięk we mnie samym. I tak zapewne stanie się i tym razem, z tą różnicą że pragnienie powrotu będzie praktycznie zerowe ...

Edward Stachura - Dokąd idziesz? Do słońca.