Styczeń

Miesiąc Styczeń. Od niepamiętnych czasów jawi mi się jako podły skurwysyn. Ochlapły, błotnisty chuj. Szary łotr, który swoją bezpłciową aurą drąży moje skostniałe skorupy mózgu. I na nic się zda pocieszenie mojego poczęcia w ów tym feralnym czasie. Co więcej, potęguje to we mnie poczucie kolejnej straty. Syzyfowej tułaczki zapowiadającej następne rozdziały mojej jałowej egzystencji. Jest to czas w którym nie cieszy mnie nic. Po prostu mozolny ciąg zdarzeń przyprawiający mnie o kolejny wkurw. Za nic mam siebie i otoczenie w którym się obracam. Jestem jak oszroniony kloc, któremu z trudem złapać oddech. W oparach wypuszczanej pary z gęby jak we mgle brodzę, by odszukać drogę ku kolejnemu dniu. W tym miesiącu nie ma absolutnie nic, w czym mógłbym znaleźć wsparcie dla siebie i pożogi wypływającej ze mnie. Ratunkiem wydaje się być tylko powolne wyczekiwanie leniwie nadchodzących roztopów, z których wyłoni się ulga dla ciała i ducha...