Jakoś tak nijak...

W naszą północno-wschodnią "Syberię" nastąpiło pierwsze uderzenie zimy. Mgliście senna atmosfera utrzymuje się całą dobę. Co jakiś czas dokonuje się we mnie przebudzenie, a to tylko za sprawą płatów śniegu z impetem zsuwających się z dachu domu na glebę podwórza. Jest ich coraz mniej więc mój letarg zapewne przybierze na sile. Chyba, że znów nadejdą opady białego puchu. Nie przepadam za zimą. Nuży mnie ten okres i pogrąża w jakiejś niesprecyzowanej nijakości. Wszystko robię w zwolnionym tempie. W wolnych chwilach sunę nogami przez biało błotniste pola w towarzystwie psa. Oddycham powietrzem przesiąkniętym zapachem palonego drzewa, węgla, koksu i wszystkim tym, co jeszcze pochłoną piece otaczających mnie domów i gospodarstw. Kiedy trzeba pójść do pracy - idę. Kiedy trzeba z niej wrócić - wracam. Jednym słowem zataczam kręgi codzienności wpisane w pory roku i zawarte w miesiącach kalendarza.

I jeszcze On. Ocalony z rowu melioracyjnego i wyrwany z psiego pyska. Niczego nieświadomy dachowiec, który gdyby nie zew szczęścia z wolna ulegałby już rozkładowi.