Aria na żabią nutę

Godzina 22. Siedzę sobie swobodnie na plastikowym krześle w ogrodzie, kończąc Amarenę z dolnej półki marketu Biedronka. Noc, gwiazdy i łysy połyskujący na całym horyzoncie bezchmurnego nieba. Błogość absolutna i najwspanialsza rzecz jaką daje drugi kwartał kwietnia: Wszechogarniający mnie ze wszystkich możliwych stron rechot żab.  Jednostajna melodia, wręcz opera płazich nut rozchodząca się echem po wielu kwadratowych kilometrach. Czysta zwierzęca muzyka, niezakłócana przez żaden miejski chaos i harmider ludzkich skupisk. Po prostu wieś, mokradła, pola, łąki i las.