Krótka chwila rozkosznej słabości

Wzięło mnie dzisiaj na wspomnienia. Próbowałem nie poddawać się całkowicie owym uniesieniom z przeszłości w obawie utraty racjonalnej świadomości. Mam trochę obowiązków z zakresu "nie marzyciela", więc starałem się działać w miarę wyrywkowo. Choć przyznaję, nie lubię kiedy muszę zaprzeczać samemu sobie.
Nasączając podniebienie winem imbirowym, jednocześnie pieściłem skrupulatnie przy zamkniętych powiekach swoje oczy selekcją starannie dobranych obrazów.
 
Widziałem ponownie...
 
Okres dzieciństwa, zawiszackiego skautingu, gdzie podczas podchodów moje dosyć głośne wtedy tiki nerwowe w środku ciemnej i głuchej nocy, uniemożliwiły podstępne i ciche odebranie proporca wrogiej drużynie przez nasz zastęp. Skupienie i wojownicza dusza zastąpiona została dzikim i niepohamowanym śmiechem.
 
Iłżę z czasów studenckich i pracowicie zakrapiane tanim trunkiem sandomierskim "Wino-gronowym" ogniska na polach, wokół ruin starego zamku z wyprężoną jak penis do nieba basztą.
 
Czysto autsajderskie wieczory poetyckie, gdzie pitny miód zmieszany ze słodyczą recytowanych wierszy zmieniał się stopniowo w hipnotyczną orgię tańca rodem z szamańskich obrzędów.
 
Wspólne spacery przed siebie donikąd z Elizą (moją żoną), zapijane pół na pół sokiem jabłkowym z żubrówką.
 
Poranne pogadanki przy kawie w kuchni razem z matką. Dym papierosowy tak miło wdzierał się i szklił jeszcze zaspane oczy.
 
Samotność, jakże pozytywnie rozpierdalającą moje serce na kazimierskich kamieniołomach.
 
Przesączone pesymizmem, goryczą i pogardą dla państwa wyznaniowego, filozoficzne rozmowy z ojcem, w których kolejne porcje umartwiania własnych ciał i dusz dodawały nam życiowej energii w tym, jakże tępym i paradoksalnym świecie.
 
Swój zwariowany pokój. Wysprejowany i oplakatowany ponad granice zdrowego rozsądku, który niczym "hip-chata" przepuścił przez siebie więcej studentów, anarchistów i zielonoświątkowców, niż wszystkie marchwie świata, tarte ręcznie przez nasze babcie na pożywny i pozbawiony konserwantów sok :)

I niech nikt mi nikt wmawia, że nie dobrze jest wspominać, rozklejać się, ronić łzę nad tym całym relatywnym pięknem, którego doświadczyliśmy, a które nigdy już nie powróci do nas w swojej pierwotnej formie z wyjątkiem obrazów utrwalonych w naszych głowach.